Astronaut from Wegenkaart by Wibo Kosters

astronaut

1.
En wat het is dat ik het licht zie van een stad
en deze nacht die verder vliegt, nog verder
van het pad de berg op en heuvelaf. Ik dacht
dat ik iets wist. En nu? De stewardess knikt.

Meneer? U had een wens. U had ergens naartoe
gewild. Helaas. Er is een grens. De wereld smelt
als pizzakaas. Ik schenk u jus d’orange. Bedank
me. Zet uw lichaam schrap. We landen op de maan.

Een noodstop. U treft geen verwijt. Het probleem
is dat de mens niet zonder zuurstof kan. Maar boven
klapt het kapje uit. Zet dat maar op uw neus. Blaas.
Adem rustig in en uit. Ga naar de nooduitgang.

Glij. Laat uw zelf los. En geef uw geest vrij baan.
We dwalen van de wereld af. Zo ver. En oh, zo plat.

2.
ik ben een ruimtestation
waarin een astronaut
door het luchtledige drijft
de lucht is ijl
en ergens op de intercom
zingt een meertalig engelenkoor
oh antwoord dan
kom antwoord toch
de astronaut drijft onverstoorbaar door
langzaam maken we banen
om de aarde
mijn astronaut en ik
ik stoot alle modules af en wacht
op wat hij wil
het blijft stil als de ruimte
de grote leegte om ons heen

ik wilde
zegt de astronaut uit het niets
dat ik wat verlangde
zoals ik weet dat ik ooit verlangde
zijn woorden drijven in mij rond
ik tik instemmend in mijn leidingen
het is wachten nu of er wat komt

3.
leegte om ons heen
het geluid is uit
uren in de ruimte
zweven nergens heen

het lijkt een eeuwigheid
we vliegen voorbij
hard als het kan gaan
hard als de tijd

langzaam maken we banen
mijn astronaut en ik
banen om de zon
we zweven nergens heen
met jou tegen mij aan
leegte om ons heen

• Spoken Word
• poëzie
• taalkunst
• Deventer