Hospital Jingles by The Holy Goat

For English scroll down

Το Φθινόπωρο του ’24 νοσηλεύτηκα 2 φορές για συνολικά 28 μέρες στα νοσοκομεία “Ευαγγελισμός” και “Γενικό κρατικό Νίκαιας”. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής μου από το πρώτο περιστατικό (όπου ήμουν παροπλισμένος στο μητρικό μου σπίτι) είχα βαρεθεί να βλέπω σειρές και να μιλάω στο chat, ενώ τα βιβλία φαίνονταν περισσότερο σα να κάθονται με βάρος πάνω στο κεφάλι μου, παρά σα να με καλούν να τα διαβάσω. Άρχισα να ψαχουλεύω στο λάπτοπ μου ηχογραφήσεις από δοκιμές που δεν μπήκαν σε δίσκους (Usurum και Γείτονες), αυτοσχεδιασμούς, field recordings στο κινητό, ηχογραφήσεις παλιές απο εμένα ή φίλους, ηχογραφήσεις από τα νοσοκομεία. Άρχισα να τα βάζω το ένα πάνω στο άλλο, πολύ βαριεστημένος, πονεμένος απο το νοσοκομείο και κάπως φοβισμένος. Είχε πλάκα γιατί “έπρεπε” να φτιάξω κάτι χωρίς να έχω μπροστά μου μισό μουσικό όργανο, ούτε ακουστικό, ούτε ηλεκτρονικό, ούτε ψηφιακό. Έτσι, άρχισαν να προκύπτουν κάποιες πρωτόλειες μουσικές δομές. Μου φάνηκαν σα μικρά διαφημιστικά jingle για το νοσοκομείο. Έτσι μου ρθαν ποιήματα, ταινίες, κείμενα φίλων, διαφημίσεις κ.α. τα οποία άρχισαν να παρεισφρύουν και να αλληλεπιδρούν με τις μουσικές δομές. Όλες οι δομές, αλλά και η συνολική δραματουργία κατέληξε να βασίζεται πάνω στις σκέψεις που έκανα καθώς νοσηλευόμουν. Τον πόνο, τους αστείους συγκατοίκους μου στα δωμάτια νοσηλείας μου, τους νοσηλευτές μου που έγιναν κολλητοί μου, τον φόβο του θανάτου, τα νεύρα, το πιάσιμο, το φαγητό του νοσοκομείου, τη βαρεμάρα του νοσοκομείου και τέλος την ειλικρινή και αμέριστη αγάπη και ευγνωμοσύνη που ανέπτυξα για τα παυσίπονα και τα οπιούχα.

Ευχαριστώ τους νοσηλευτές μου, ειδικά τον Βαγγέλη, τη Βασιλική και τον Θοδωρή στον Ευαγγελισμό, ευχαριστώ την αναισθησιολόγο Μίκα στο Γ.K. Νίκαιας, τους/τις γιατρούς μου κυρία Σίμου, Αλέξανδρο και τη χειρουργό κυρία Αθανασιάδη που φροντίζουν εμένα και το Ε.Σ.Υ. Ευχαριστώ την ψυχοθεραπεύτριά μου Γιούλη Τσίρτογλου που φροντίζει το εγώ + εσύ μαζί. Ευχαριστώ την αδερφή μου Αγγελική που ήταν ο κομισσάριος. Ευχαριστώ όσους και όσες ήρθαν και με είδαν, μου καναν παρέα, αυτούς που μου έστελναν μηνύματα, αυτούς που μάθαιναν για μένα “διακριτικά”, αλλά και αυτούς που δεν ήρθαν γιατί δεν το χουν με τα νοσοκομεία.
Ευχαριστώ τη Sophie Lies, τον Gary Salomon, τον Γιώργο Ναξάκη, τον Κοσμά Λαμπίδη, τη Λαζάρια Φράγκου, τη Θεανώ Μεταξά, τη Σοφία Ιωάννου για τις ηχογραφήσεις που έκαναν με τα κινητά τους και μου τις έστειλαν όταν ακριβώς τις χρειαζόμουν. Ευχαριστώ τον Βασίλη Μαντζούκη, τον Panú (Παναγιώτη Μανουηλίδη) και τον Μιχάλη Σιγανίδη για τη γνωριμία και κυρίως τη μουσική τους. Ευχαριστώ τον Γιώργο, τον Κοσμά και τη Σοφία για όλα μα όλα και γιατί ό,τι έχω καλό είναι (και) δικό τους.

In the autumn of ’24, I was hospitalized twice for a total of 28 days at the “Evangelismos” and “General State Hospital of Nikaia.” During my recovery from the first incident (when I was confined to my childhood home), I grew tired of watching series and chatting online, while books felt more like weights pressing down on my head than invitations to be read. I started sifting through recordings on my laptop—test recordings that didn’t make it onto albums (from Usurum and Geitones), improvisations, field recordings from my phone, old recordings by me or friends, and even recordings from the hospitals. I began layering them together, feeling very bored, pained from the hospital, and somewhat scared.
It was funny because I "had to" create something without access to even half a musical instrument, whether acoustic, electronic, or digital. That’s how some rudimentary musical structures started to emerge. They felt like little jingles advertising the hospital. Poems, films, friends' writings, advertisements, and more began to surface in my mind and intertwine with these musical structures. All the structures, and the overall dramaturgy, eventually revolved around the thoughts I had while hospitalized: the pain, my funny roommates in the hospital wards, my nurses who became my close friends, the fear of death, the frustration, the stiffness, the hospital food, the boredom, and finally, the sincere and immense love and gratitude I developed for painkillers and opioids.

I thank my nurses—especially Vangelis, Vasiliki, and Thodoris at Evangelismos, and Mika at the General State Hospital of Nikaia—and my doctors, Mrs. Simou, Alexandros, and the amazing surgeon Mrs. Athanasiadi, who take care of both me and the public healthcare system. I thank my psychotherapist, Youli Tsirtoglou, who cares for both the “me” and the “us.” I thank my sister Angeliki, who acted as the commissar. I thank everyone who visited me, kept me company, sent me messages, discreetly checked in on me, and even those who didn’t visit because hospitals just aren’t their thing.
I also thank Sophie Lies, Gary Solomon, Giorgos Naxakis, Kosmas Lampidis, Lazaria Fragkou, Theano Metaxa, and Sofia Ioannou for the phone recordings they sent me exactly when I needed them. I thank Vasilis Mantzouki, Panú (Panagiotis Manouilidis), and Michalis Siganidis for their acquaintance and, most importantly, their music. I thank Giorgos, Kosmas, and Sofia for everything and for being the source of all the good things I have.