Transmission One by Obscura Nebula

🇵🇱 Ten materiał to dźwiękowa transmisja z miejsc, których nie widać — ani ludzkim okiem, ani okiem duszy. Nagrywałem go w odosobnieniu, z minimalnym sprzętem, celowo prymitywnie. Wszystko powstało z potrzeby wewnętrznej — nie z ambicji, nie z chęci tworzenia czegoś „ładnego”. To raczej dokumentacja zjawisk, które trudno opisać słowami.

Pierwszy utwór to zapis niepokojącego przekazu — coś jak nagranie EVP z drugiej strony. Brzmienia są surowe, zakłócone, jakby nadawały z zaświatów. To próba uchwycenia momentu, w którym kontakt zostaje nawiązany, ale nie wiadomo z kim.

Drugi utwór to podróż astralna, świadome opuszczenie ciała. Wszystko tu jest powolne, zawieszone, jakby dryfujące po pustych, obcych przestrzeniach.

Trzeci utwór — "Czarna Mgławica" — to samotna wędrówka przez kosmiczną próżnię. Minimalna melodia, brak struktury — tylko dryf przez nieskończoność.

Czwarty utwór, "Zjadacze Światła", to dźwięk obecności bytów, które żywią się światłem gwiazd. Nie przynoszą nic — tylko pustkę, chłód i ciszę. Tam, gdzie się pojawiają, życie zanika.

Muzyka jest minimalistyczna, prymitywna, momentami niedoskonała — i taka ma być. Nie chodzi o estetykę, tylko o klimat, przekaz, obecność. To transmisja. Nie dla wszystkich.


🇬🇧 This material is a sonic transmission from places that cannot be seen — not by the human eye, nor by the eye of the soul. It was recorded in isolation, using minimal gear, deliberately primitive. It came from an inner need — not ambition, not the desire to create something “beautiful.” It’s more of a documentation of phenomena that are hard to express with words.

The first track is a disturbing signal — something like an EVP recording from the other side. The sounds are raw, distorted, as if broadcast from the afterlife. It’s an attempt to capture the moment when contact is made — but with whom, it's unclear.

The second track is an astral journey, a conscious out-of-body experience. Everything is slow, suspended, as if drifting through empty, alien spaces.

The third track — “Black Nebula” — is a lonely voyage through cosmic void. Minimal melody, no structure — just endless drift through infinity.

The fourth track, “Light Eaters”, portrays the presence of beings that feed on starlight. They bring nothing — only emptiness, cold, and silence. Where they appear, life ceases to exist.

The music is minimalist, primitive, at times imperfect — and it’s meant to be that way. It’s not about aesthetics, but atmosphere, message, and presence. This is a transmission. Not for everyone.

Dungeon synth from Poland