Slow Missiles by Nüca

Detrás de Nüca está o ferrolán Pablo Saénz Carballeira, con inquietudes próximas ao IDM, ambient, deep-house, música experimental. Tras os EP’s Gnosis (Prinzedom Records / Ataque!, 2020), Niké (Ferror Records, 2020), WRB Split (Ferror Records, 2021) con Legítimo Polvo, e Y Das4 (Prinzedom, 2021), veu un parón que o levou a coller impulso e redeseñar o proxecto para dar forma ao seu primeiro LP: Slow Missiles (Ferror Records, 2025).

Un disco que Pablo concibe “como un antes e un despois. Isto é só o principio. Este Nüca que acaba de saír non ten nada que ver co anterior. Non uso as mesmas máquinas, nin o mesmo estilo cutre que me definía. Só conservo este nome por preguiza, polo camiño que tiña andado e por falta de ideas. Non quero dicir que non lle teña agarimo aos meus traballos anteriores, pero toda persoa que coñeza o meu traballo e escoite tan só 30 segundos do disco novo, darase conta do que estou a falar. Se vos fixades no resto da miña discografía, quitando "Cült", que é o adianto deste LP, levo sen publicar nada desde 2020. Iso débese a que o estilo de música que fago é moi difícil de levar adiante. O público que vén ás miñas actuacións pensa que son un DJ (téñenme pedido se lles podo poñer "Born Slippy" nun directo), cando estás a comezar, só atopas en moitos dos artistas cos que compartes escena rivalidade, comparación e elitismo, e o máis complicado, todos os teus concertos empezan por normal xeneral ás 2.00 A.M. É unha hora complicada para subirche a un escenario. Non sabes como se vai a comportar a xente, nin sequera vas ter claro se che van a prestar atención. Todo isto fixo que me decantase por terminar os meus estudos e comezar a miña traxectoria profesional fose do mundo da música. Aínda así, non deixei en ningún momento de producir, manexar outros proxectos musicais como baixista, como produtor, ou mesmo seguir elaborando temas de electrónica na miña casa. Cinco anos máis tarde, froito dun traballo diario e disciplinado, conseguín compilar seis temas que deberían saír, custase o que custase”.

Con respecto ao seu son, teno claro: “Defínoo como electrónica, con boa carga melódica, ritmos movidos e, sobre todo, positiva e motivacional. Non teño nin un só tema depresivo, ou unha balada. Si que hai algúns temas que posúen matices escuros, outros macarras e agresivos, pero a conxunción entre a percusión e as melodías nutridas que uso, sempre tentan emocionar mediante resolucións maiores, aumento do número de instrumentos de percusión. Sempre me gustou a música que che sobe ata arriba do todo. Neste álbum decidín pisar un pouco o freo e centrarme máis na carga melódica”. O disco tivo unha elaboración complexa. “Neste álbum, fun creando cada track partindo dunha emoción. Por orde: o tema que abre o disco, "Must be an anthem", é o máis meloso e sobrio do disco, "Ging" dediqueillo a Melisa, polo que é o tema máis guasón e bailongo; Con "Slow Missiles" tentei mostrar agresividade e mala hostia; "Cült" é un tema que chama á serenidade e á calma; "Quite" é o prototipo de tema de club do 2010, macarra e épico; e "Problems" é o máis tolo: Drum&bass super roto en conxunción con melodías diabólicas feitas por campás do Nadal. Custoume moito ordenar os temas. Terminei quedando con colegas no meu estudo para decidir como ordenamos as cancións do disco. Ao non ter o oído viciado como eu, víano máis claro. A súa composición foi fundamentalmente enfocada ao directo. Para iso recompilei samples dos instrumentos dos meus colegas e metinos nunha sampleadora. Por exemplo, o sinte crujiente do tema "Slow Missiles" é o Lyra 8 de Alex Aller, as burbullas de fondo de Ging, Slow Missiles e Quite son samples de Manu Maldonado (Graveroad St), algúns breaks e subgraves facilitoumos Andrés Aguya (Speed Gonzales, Alarido), e un longo etc. Métoas na máquina e as estrujo, modulo, póñolles mil efectos, e sobre todo escóitoas moitísimas veces ata que atopo un esqueleto sobre o que facer o resto da composición. chegado a este punto, collo devandito esqueleto e lánzoo por encima de dous instrumentos que me acompañaron desde o principio deste proxecto: a Roland TR-8, e o Korg Monologue. Para gravar emprego o meu focusrite e produzo e mesturo co meu portátil. Adoita ser un proceso longo e tedioso, ata o punto de que me pasei días enteiros ecualizando un bombo. Aínda así, non paro ata que o consigo. Unha vez terminado o proceso de mestura, adoito mandar a masterizar a enxeñeiros profesionais, xa que para entón teño o oído viciado, e non son obxectivo co proceso. Para "Slow Missiles" acabei contando coa axuda de Juait en Spinal Records, o cal fixo un traballo estupendo”.

Con respecto ás súas influencias indica: “As miñas influencias compositivas directas foron maioritariamente musicais e introducinas nos temas de forma inconsciente. Por exemplo, non foi ata que lle rule a Alex "Slow Missiles" para que me dese algo de feedback, cando me dei conta que se parecía bastante a un tema do produtor " Gessafelstein". Son unha persoa que escoita música acotío, e certas ideas que adaptei ás miñas cancións proveñen de artistas en grao sumo variados. Así a gran escala podería citar a algúns como Eversines, Plaid, Overmono, Autechre, James Shinra, Max Cooper, Not Even Noticed... Aínda así a miña música é bastante diferente da súa. Só quédome con algunhas figuras, tons ou emocións e adáptoas aos meus temas”. O nome do disco conecta directamente co mundo dos videoxogos: “Slow Missiles é unha habilidade pasiva do videoxogo "Diaño II". Na miña época universitaria, cando quedabamos os colegas, adoitabamos ter a coña de facer unha choiva de ideas para sacar nomes de grupos de música. Non lembro quen sacara este título (creo que Héitor). A cousa foi que ao terminar o tema que se chama así, pareceume contundente, explosivo e pesado, co que "Slow Missiles" víñalle como anel ao dedo. Paréceme o tema fundamental do disco, e probablemente o meu favorito, polo que decidín que tamén fose o nome do álbum, ademais de que me gusto a idea de definir o disco como unha chea de auténticos canonazos”.


O tema “Deep Cumbia” aparece no seu último disco pola inclusión na película francesa A Historia de Souleymane (2024)... “Se non incorporasen "Deep Cumbia" á película, este disco non vise a luz en formato físico, e probablemente non volvese con este proxecto. Levaba unha tempada enfocándome no meu traballo, e perdera a motivación pola música electrónica. Supuxo unha boa inxección de ánimo e ganas, e grazas a iso, senteime a terminar este LP. Non foi a primeira vez que una das miñas composicións funciona como banda sonora, pero si a vez que acompañou a unha longametraxe con varios premios. Esperemos que no futuro volvan interesarche por algunha das miñas cancións para novas metraxes. Hei de dicir que é un auténtico peliculón con todas as letras. Aínda así, foi unha mágoa que na edición da película recortasen notablemente a duración do meu tema, limitándose a segundos como música de fondo dun restaurante no que entra o protagonista. A pesar diso, mantéñome optimista. Esperemos que o éxito da película faga que novos directores interésense pola música de Nüca, e en especial por este disco, que ten tracks moitísimo mellores que "Deep Cumbia", mesmo para constituír o tema principal das súas longametraxes. Hei de dicir que é un mundo que cada vez me está chamando máis e máis a atención, e encantaríame poder ter máis traballos como compositor de bandas sonoras”.

Un proxecto que se une á nova fornada de formacións e arestas electrónicas en Galicia. Pódese falar de escena electrónica galega... “Claro que se pode falar de escena Galega. Cada vez hai máis e máis xente comprándose un sintetizador, aprendendo a usar unha controladora... Creo que isto vén motivado pola boa carga de festivais e colectivos que temos. Por destacar algún, temos o "WOS festival" que, a pesar de que naceu como festival de "Rock", agora sumiuse na electrónica máis experimental e variada. Outro colectivo que está a dar bastante que falar é o "Fanzine", que conta coa súa propia escola de Dj, produción; dispoñen tamén de selo discográfico, e montan un festival guapísimo. Como último festival, quería destacar o labor da xente do festival "Ribela" en Sarria; os cales, a pesar de levar pouco tempo dando cera, posicionáronse como un dos mellores festivais de electrónica de Galicia, dando cabida aos proxectos máis underground do panorama, e buscando algún cabeza de cartel zumarento. Gústame especialmente esta época da electrónica galega que estamos a vivir porque nos aburrimos do techno noventero (case todxs), e entramos en novos estilos como o electro, o IDM, o Breakbeat, EBM... incluso o techno que se produce agora en Galicia posúe matices e cores que antes non tiña. En canto a proxectos de electrónica, adóitanme chamar a atención propostas emerxentes que conten cun formato en directo. Así a nivel galego podo destacar varios: En primeiro lugar a Death Whistle e a Parautas por ese espectacular dominio do sintetizador modular. Considero un auténtico traballo de enxeñería poder levar a directo un cacharro co que desenchufas un cable e cárgasche completamente o son. Parécenme moi interesantes os temas novos que están a sacar, moi recomendables para a xente que aprecia a electrónica experimental, pero sobre todo o directo é incrible. Aínda non tiven ocasión de ir ver a Charli en directo, pero promete. Para continuar quero mencionar a Pálida e a Músculo por saber reinventarse continuamente ao longo do tempo. Ambos os proxectos levan desde os inicios, tocando por aquí e por alá en baretos e terrazas, en escenarios pequenos , abrindo camiño para a xente que veu detrás. O último disco de Müsculo, "Ulla", mantéñense fieis ao seu estilo, pero, a pesar diso, conseguiron achegar matices novos e un enfoque máis ligado á pista de baile, que ao synthpop que lles definía antes. O último disco de Nelo é espectacular, "Sylphid and Gnome". Pódense ver uns ritmos rotos, un manexo de dinámicas e unha calidez nos bombos que nunca lle viu a JG Tamén me chama moito a atención Fotocopia, o último proxecto de Teo. Tras infinidade de proxectos de Punk e Noise, conseguiu adaptar o seu son ao formato dixital dunha maneira visceral e super precisa, cunha posta en escena brillante con só un par de estrobos, un PC, un Launchpad e un micro. Quero destacar tamén o proxecto de Michel, EME-SX, porque me parece o Kavinsky galego. Tráese o estudo enteiro en directo, méteche baixos, sintes, percus... e todo limadito e soando xenial, con visuais retro-new wave, dáche a sensación de estar dentro dun xogo de recreativa. Por último quero mencionar a Matar Xente, ex integrante de Músculo, que conseguiu adaptar de forma maxistral o seu proxecto downtempo á pista de baila, con samples, kicks e ritmos máis frenéticos, a EMPTY, produtor colombiano afincado en galicia que, tanto che produce o track de techno máis escuro, como che elabora un ao vivo de electrónica experimental con sintes analóxicos e samples, a Angel NovCad por sacar adiante o sector máquinas de chopecientos proxectos, a Rayotaser e a Lagoon. Seguro que me esquezo dunha chea de proxectos incribles, que probablemente me veñan á cabeza cando vexa a entrevista publicada. En canto a selos discográficos, vou varrer para casa e destacar o gran labor que realiza Ferror Records para promocionar a escena electrónica en Galicia. A pesar de non pecharse a ningún xénero, contan con moitas publicacións de música electrónica e organizan cada vez máis eventos nos que a electrónica se vai impoñendo de maneira progresiva”.

Segue faltando moito para que se normalice a escena electrónica e que sexa habitual que os grupos formen parte de festivais xeneralistas e non festivais específicos... “Boto en falta principalmente dous aspectos: maior apoio por parte das institucións para bandas, proxectos e eventos emerxentes; e por outra banda, maior compromiso por parte do público. En canto ao primeiro aspecto, considero que se lles está dando maiores posibilidades a entidades que non teñen ningún aprecio pola música en vivo, e que enfocan a realización de eventos ou festivais como un negocio no que seguen a mesma fórmula e ofrecen o mesmo espectáculo de sempre, no que non se ten en conta á xente que empeza, ou se se lles dá unha oportunidade, non se lles paga convenientemente para que poidan crecer como artistas. Como as institucións non achegan, e os artistas deben cobrar adecuadamente, cando queres montar o teu propio evento, vesche na obrigación de pagar unha entrada, e aí vén o segundo punto: O público está moi afeito a non pagar pola música. Só veñen aos birlos gratuítos, de modo que aos proxectos de música ofrécenselles cada vez peores condicións, e os grupos que acaban tocando son os que tocan gratis, ou por unha miseria. Desta maneira, ao organizador do evento resúltalle mellor traer un proxecto malo que non lle cobra, xa que o evento éncheselle de xente que lle consome na barra, e ignora ao proxecto de música que probablemente lle guste, ou sexa de maior calidade, porque se ve obrigado a poñer unha entrada xusta para o grupo e para el mesmo. En 2024 estiven a organizar festas de electrónica baixo o nome de Aviso de Bomba. O meu obxectivo a nivel económico era asumir o caché dos proxectos que trouxen, e poñer unha entrada coa que non perder diñeiro. Con isto quería darlle un impulso á electrónica galega que estaba a empezar. Resultoume case imposible non perder diñeiro co proxecto. Aínda así, creo que o que a segue conséguea, que xa somos moitas e moitos loitando porque esta situación mellore, e por algunhas esquinas empézase a ver a luz”.


Fernando Fernández Rego

Ferror Records nace en 2015 con un propósito claro, dar salida a las propuestas musicales y culturales desde la militancia y la autogestión. Apoya tu escena local.

ferrorrecords@gmail.com

Facebook